این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست
این چه شمعیست که جانها همه پروانه اوست
هر کجا می نگرم رنگ رخش جلوه گر است
هر کجا می گذرم جلوه مستانه اوست
هر کسی میل سوی کرببلایش دارد
من چه دانم که چه سریست به در خانه اوست
تقدیم به وطنم ایــــران
[ ]
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول کامدم دستور تا آخر گرفتم بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسینی سبقت از مشک و گلاب و نافه و عنبر گرفتم عالم ذَرّ ذره ای از خاک پای حضرتش از برای افتخار از حضرت داور گرفتم بر در دروازۀ ساعات یک ساعت نشستم تا سراغ حضرتش از زینب مضطر گرفتم زینبی دیدم چه زینب کاش مداحش بمیرد من ز آه آتشینش پای تا سر در گرفتم سر شکسته دل پر از خون دیده خون آلود اما حالتی دیدم که بر خود حالتی دیگر گرفتم اُم لیلا رعشه بر اندام دیدم اوفتاده گفت من این رعشه از داغ علی اکبر گرفتم نا گه از بالای نی فرمود شاه تشنه کامان سر به راه دوست دادم زندگی از سر گرفتم اکبرم کشتند و عون و جعفر وعباس و قاسم تا خودم از تشنگی آب از دم خنجر گرفتم گفت ساعی زین مصیبت از در دربار جانان حظّ آزادی برای اکبر و اصغر گرفتم
نایِ نی تر شد از فغان افتاد
گوشه ای جام شوكران افتاد
روضه ات را جگر نمی فهمد
ردِ اشكم به استخوان افتاد
چقدر گرمِ ذكر و تسبیحی !؟
تشنه لب، نیزه از دهان افتاد
گیسوانت ضریح حاجات است
سرتان دستِ این و آن افتاد
یاد انگشتر تو افتادم
تا نگاهم به ساربان افتاد
عاقبت شهر سایه اش را دید
نام زینب سرِ زبان افتاد
روی نی هم قمركنارت بود!
پابه پای تو هم زمان افتاد
لبِ یحیایی ات، كلیم شهید
سر و كارش به خیزران افتاد
سیل اشك آمد و غزل را بُرد
قلم شاعر از توان افتاد
دستان باد موی تو را شانه می کند خون بر دل پیاله و پیمانه می کند از داغ جانگداز جبین شکسته ات زخمی عمیق بر جگرم خانه می کند رگهای حنجر تو به گودال گوییا با دوست، گفتگوی صمیمانه می کند ذبحت عظیم بود و زبان مرا برید حالا ببین چه با دلِ دردانه می کند از آتش خیام حرم دشت روشن است این شعله ها چه با گل و پروانه می کند باور نمی كنم به خدا باغ لاله را دست عدو شبیهِ به ویرانه می کند بادِ خزان چه حمله ی نامردمانه ای بر ساقه ی شقایق و ریحانه می کند زینب که گیسویش ز مصیبت سفید شد گیسوی دختران تورا شانه می کند حالا كه نام دخت علی بر لبم نشست غم های عالمی به دلم لانه می کند هر روز و هر كجا كه به بن بست می رسم دل را نصیب رزق كریمانه می کند گاهی دلم برای حرم تنگ می شود گاهی هوای مستی میخانه می کند باران چه با زمین عطشناك کرده است عشق حسین با من دیوانه می کند
در عشق اقتدا به اویس قرن كنیم این دیده را ز اشك، عقیق یمن كنیم امسال هم تمام پس انداز گریه را قسمت شده كه خرج سیاهی زدن كنیم "حی علی العزای" خدا می رسد به گوش باید لباس مشكی خود را به تن كنیم یعقوب خون جگر شده ی چشم من بیا گریه برای غارت یك پیرهن كنیم هنگام غسل دادن من، روضه خوان بگو هرگز نخواسته بدنش را كفن كنیم او نوكر است، نوكر ارباب بی كفن خوب است بوریا كفن این بدن كنیم
در عشق اقتدا به اویس قرن كنیم این دیده را ز اشك، عقیق یمن كنیم امسال هم تمام پس انداز گریه را قسمت شده كه خرج سیاهی زدن كنیم "حی علی العزای" خدا می رسد به گوش باید لباس مشكی خود را به تن كنیم یعقوب خون جگر شده ی چشم من بیا گریه برای غارت یك پیرهن كنیم هنگام غسل دادن من، روضه خوان بگو هرگز نخواسته بدنش را كفن كنیم او نوكر است، نوكر ارباب بی كفن خوب است بوریا كفن این بدن كنیم
از هرچه هست و نیست دگر بی نیاز شد دست کسی که پیش کریمان دراز شد در لطف با گدا، چه کسی بهتر از حسین؟ لب تر نکرده ایم در خانه باز شد حیّ علی الکریم که وقت تصدّق است یا ایّها العقیق! رکوع نماز شد آری، ز سجده بر گل آدم شفا نیافت فطرس ز خاکبوسی تو پاکناز شد کشتی تو پر است ز کشتی شکسته گان این رحمت شماست که دریا نواز شد گفتند گریه پای تو، معراج می برد یه قطره اشک بال شد و در فراز شد گفتند مرگ را چو به بازی گرفته بود با اشتیاق عشق، تنت زخم باز شد ای نی سوار، زینب تو چاره ای نداشت بی تو سوار بر شتر بی جهاز شد...
گفتند کارتان؟ همه گفتیم نوکریم چون بار عشق را به سر شانه می بریم ما را اگر چه بازی دنیا خراب کرد اما به لطف روضه ی ارباب بهتریم از هر چه بگذری سخن دوست خوشتر است پس می شود به عشق تو از هر چه بگذریم فرقی نمی کند چه کسی با چه منصبی در پای سفره ات همه با هم برابریم گریه زبان مادری نوکران توست احساس می کنم همه با هم برادریم «ما را سری است با تو که گر خلق روزگار دشمن شوند و سر برود هم بر آن سریم»* مسجد برای زاهد و کعبه برای خلق بگذار با حسین بگویند کافریم علامه ایم گاهی و گاهی رسول ترک یک روز روضه خوان تو، یک روز منبریم با هر که گفت گریه چرا گفته ایم که ما داغدار حنجر در زیر خنجریم
* سعدی
چشم هایت حکایتی دارند که زُهیر و حبیب می دانند شاعران حس ناب شعرت را اثر عطر سیب می دانند
نوحه دوباره بیرق عزا ویژه آغاز محرم با صدای محمود کریمی
نوحه من سفیر شاه عشقم با صدای محمود کریمی
نوحه ای قرار دل آشفته بیمار حسین با صدای محمود کریمی
نوحه حسین(ع) میا به کوفه با صدای محمود کریمی
در مکتب شیعه شخصیت و زیارت امام حسین علیه السلام از موقعیت ویژه ای برخوردار است و روایات بسیاری در مورد ایشان ذکر شده است. در این مطلب چهل حدیث از اهل بیت علیهم السلام در مورد امام حسین علیه السلام می آوریم تا معرفت خود را نسبت به این بزرگوار هر چه بیشتر نماییم.
1- حریم پاک:
عن النبى (ص) قال: … و هى اطهر بقاع الارض واعظمها حرمة و إنها لمن بطحاء الجنة.
پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله در ضمن حدیث بلندى مىفرماید: کربلا پاک ترین بقعه روى زمین و از نظر احترام بزرگترین بقعهها است والحق که کربلا از بساط هاى بهشت است.(1) 2- سرزمین نجات: قال رسول الله صلى الله علیه و آله: یقبر ابنى بأرض یقال لها کربلا هى البقعة التى کانت فیها قبة الاسلام نجا الله التى علیها المؤمنین الذین امنوا مع نوح فى الطوفان.
پیامبر خدا (ص) فرمود: پسرم حسین در سرزمینى به خاک سپرده مىشود که به آن کربلا گویند، زمین ممتازى که همواره گنبد اسلام بوده است، چنان که خدا یاران مومن حضرت نوح را در همانجا از طوفان نجات داد .(2) 3- مسلخ عشق: قال على علیه السلام: هذا… مصارع عشاق شهداء لا یسبقهم من کان قبلهم ولا یلحقهم من کان بعدهم.
حضرت على علیه السلام روزى گذرش از کربلا افتاد و فرمود: اینجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است شهیدانى که نه شهداى گذشته و نه شهداى آینده به پاى آنها نمىرسند.(3) 4- عطر عشق: قال على علیه السلام: واها لک ایتها التربة لیحشرن منک قوم یدخلون الجنة بغیر حساب. (4)
امیرالمومنین علیه السلام خطاب به خاک کربلا فرمود: چه خوشبویى اى خاک! در روز قیامت قومى از تو به پا خیزند که بدون حساب و بى درنگ به بهشت روند. ادامه حدیث ها در ادامه مطلب
|
|
تبادل
لینک هوشمند
 |
تمام حقوق اين وب سايت و مطالب آن متعلق به ♥ ♥ مداد قرمز ♥ ♥ مي باشد
.
كد نويسي و گرافيك قالب توسط : تم ديزاينر |